Swiadectwo

ja · Gość

Moja historia z Bogiem rozpoczęła się już we wczesnym dziecinstwie.
Pamiętam,że oprócz podstawowych modlitw zmawiałam takze różaniec za moją rodzinę, babcię itd. Później w wieku nastu lat też się modliłam, chodziłam na Msze, na różaniec, szczególnie w październiku. Jednak przez długi okres czasu w momencie kiedy konczyła się Msza i wychodziłam z kościoła Bóg znikał z mojego życia, zostawałam sama ze swoją szarą i przerażającą mnie rzeczywistością. Bóg ze swoją Miłością był gdzieś daleko, był kimś nieosiągalnym, kimś komu obojętne jest moje życie, moje troski i zmartwienia, bo ze wszystkim zostawałam sama.
Pamiętam dzien kiedy Bóg przyszedł do mnie po raz pierwszy, było to ok. 6 lat temu. Siedziałam wtedy sama skulona w pociągu, w tym dniu było mi
bardzo, ale to bardzo ciężko: problemy w szkole,odwrócili się odemnie
przyjaciele, na dodatek szczególnie we mnie uderzył fakt, że muszę wrócić do mojej rodziny- wyniszczonej przez alkoholizm ojca. Pamiętam że zawalił mi się wtedy cały świat, kiedy poczułam, że jestem na dnie, i że nie ma już dla mnie ratunku, wtedy po raz pierwszy przyszedł ON- Kochający mnie Bóg. Wyciągnął do mnie rękę, stał przedemną pełen Miłości i czekał... podałam Mu swą dłon, do dnia dzisiejszego trzymam Go mocno za rękę.
Od tamtego wydarzenia, od momentu powiedzenia TAK Chrystusowi moje życie zmieniało się. Dwa, trzy lata później poznałam przyjaciółkę, którą kocham jak siostrę, jej silna wiara zbliżała mnie do Boga. Razem wstąpiłyśmy do wspólnoty Odnowy w Duchu Świętym w Gnieźnie.
I teraz zaczyna się najtrudniejsze, ale chce o tym napisać. Wstępując do
wspólnoty byłam wrakiem czlowieka. Alkoholizm ojca zniszczył wszystko co miałam i co stanowilo dla mnie wartość: moją rodzinę, moją wiarę, mnie.
Zawsze bałam się wracać do domu, bo albo widziałam spitego ojca albo
słuchałam nigdy nie konczących się kłótni, albo stawałam się ofiarą
fizycznej i psychicznej przemocy ze strony ojca. Tak często mi powtarzał,
że jestem nikim, że po kilkunastu latach wysluchiwania przeróżnych obelg i wyzwisk zaczęłam w koncu wierzyć w to, że jestem nic nie wartym śmieciem.
Największe dno osiąga człowiek, dla którego jedyną rzeczą której pragnie
jest śmierć, śmierć ktora przyniesie uwolnienie od wypalającego serce
bólu, śmierć która przyniesie ukojenie. Tak było w moim przypadku,
pragnęłam śmierci nie mając nadziei w sercu na: miłość Taty, całej
rodziny, na uzdrowienie ran, na normalne życie.
Jednak to co dla mnie było niemożliwe, nie było niemożliwe dla Jezusa. To
On uzdrowił i nadal uzdrawia moje serce, On swoją Miłością zalał moje
najgłębsze rany. To Dobry mój Bóg Ojciec ( mój Tato) tuli mnie każdego
dnia do Swojego kochającego serca. On trzyma mnie mocno za rękę, a gdy nie mam już siły niesie mnie w swoich ramionach.
Kocham mojego Tatę, Jezusa , Ducha Świętego i Maryje calym sercem, całą duszą, całym umysłem i wszystkimi siłami. KOCHAM ICH TAK BARDZO bo każdego dnia uderza we mnie tak samo mocno PRAWDA, że to właśnie ja jestem ukochaną córką Boga i że to On pierwszy mnie ukochał. Mój tak bardzo kochający mnie Bóg- mój Tato nie pozwolił mi umrzeć, dał mi nowe życie w Jezusie Chrystusie.

Chwała Panu
za wszystkie cuda które uczynił i nadal czyni w moim życiu MOCĄ SWOJEJ
MIŁOŚCI do każdego i każdej z nas Wink

ja